Groter dan het lichamelijk leed, was misschien nog wel het psychische leed. Die verrekte pokken gooide namelijk roet in de grote droom van Bijna Kleutermeisje. Ze mocht namelijk niet naar school! Die twee oefendagen waar ze al maanden naar uit keek, werden haar hardhandig door haar pokjes geboord. Ze moesten eens weten, die juffen. Tranen met tuiten natuurlijk, maar gelukkig was er hoop: als ze beter was, mocht ze alsnog komen.
Stiekem denk ik dat het soort van voorbestemd was, die waterpokken. Alsof iedereen wist dat ik er nog niet echt aan toe was en het grote moment daarom nog maar even uitgesteld werd. Iedereen, behalve ik. Tot vrijdagochtend 12 juli. Toen wist ik het ook: ik was er nog niet aan toe!
Ik was er nog niet aan toe om mijn kleine meisje een rugzak op haar rug te hijsen. Om met haar een vol schoolplein op te lopen met hele hele grote kinderen. Om haar achter te laten in een kring met kindjes waar ze zich zichtbaar nog niet helemaal op haar gemak voelde.
Ik was er nog niet aan toe om me na drie eindeloze uren tussen de andere schoolpleinmoeders te begeven, niet wetende waar ik precies moest gaan staan of wat ik moest doen. Ik tuurde en zocht alsof ik iemand na een wereldreis ophaalde van Schiphol. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar zag en nog meer toen ze best wel blij bleek te kijken.
Het was goed gegaan, zei de juf, al was ze nog best wat stilletjes. Na de lunch sliepen we allebei als babies en toen ze langzaam wakker werd vertrouwde ze me toe: 'Ik vond het heel leuk op school hoor mama'.
Ik denk dat ze er wel aan toe is. En ik? Ach, het is eerst nog vakantie toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten