Ik en mijn cd'tje

Of het thuisblijfmoederschap alleen maar voordelen heeft? Nee, niet alleen maar. Er zijn best dingen die ik minder leuk vind of die ik mis. Dat zit hem in grote algemeenheden zoals als het missen van mijn collega's en het opnieuw vinden van een bestemming voor mijn hersencapaciteit maar ook in concrete situaties.

Afgelopen donderdag lag mijn nieuw bestelde cd in de brievenbus. Hij kwam nieuw uit en wanneer hij bezorgd werd was dus minder voorspelbaar dan bij vandaag-besteld-morgen-in-huis-bol.com. Donderdag was dus de dag: hij was er! Wat was ik blij! En toen ineens, toen miste ik het: mijn momentje in de auto.

Vroeger, lang geleden, in mijn vorige leven, toen ik nog buiten de deur werkte, zat ik nog regelmatig alleen in de auto. Drie dagen in de week tufte ik naar mijn werk. 45 Minuten heen, 45 minuten terug. Twee keer drie kwartier voor mezelf. Een stukje niks tussen twee werelden. En stukje niks speciaal voor mij, mezelf en mijn cd'tjes.

Mijn man is lief maar op muziekgebied vinden we elkaar niet echt. Dat resulteert meestal in het luisteren naar een toegankelijk radiostation op gezamenlijke ritjes. Als 'olifantje in het bos' niet door de boxen schalt tenminste. Zoals gezegd: hij is lief, dus af en toe gedoogd hij mijn cd'tjes. Maar dan een keertje, dan is de genade wel weer op.

En dus mis ik mijn ritjes. Die waarin ik mijn eigen muziek draaide. Heel hard en heel vaak. En weken achter elkaar hetzelfde. De ritjes waar ik naar uitzag als er een nieuwe cd in de brievenbus lag. Omdat ik wist dat ik hem kon luisteren zo vaak als ik wilde, de woorden kon leren en mee kon zingen, ookal kan ik dat niet.

Nu is het zondagmiddag. Kleutermeisje is uit logeren, peuterjongetje ligt op bed en is zowaar gaan slapen en manlief is in de schuur aan het knutselen. Ik zit in mijn pyjamabroek op de bank en luister mijn nieuwe cd. Heel hard en heel vaak. Sssst...