Omdat we dachten dat hij het leuk zou vinden (maar het niet zeker wisten, soms moet je een gok nemen) namen we hem mee naar een concert van Trinity, die op hun beurt weer buiten hun en/of onze comfortzone traden door op de treden op een heus poppodium (Lees: kleine donkere ruimte zonder ramen waar het naar bier ruikt).
Laten we zeggen dat we niet de enigen waren. Laten we ook zeggen dat het podium ongeveer even hoog lag als het gedeelte waar wij stonden. En laten we daaraan toevoegen dat de bandleden bepaald geen twee meter zijn. Conclusie: we zagen niks. Voor de pauze dan. Want in de pauze haalden we een trukendoos uit oude tijden naar boven die ons steeds iets verder naar voren voerde. En zowaar, in de tweede helft zag ik af en toe een halve gitaar en een kruin. Daarnaast had de organisatie ook door dat niet iedereen het even goed kon zien en verzocht de menigte zich allemaal naar voren te verplaatsen. Dat ging goed. Achter ons dan. Daar schoof iedereen gewillig naar voren. Voor ons daarentegen.. Heb je een beeld?
Goed, die tweede helft werd dus een feestje. Met veel vrolijke dansbare muziek. Beeld je er weer even in hoe we er bij stonden en hoe je dan dansen moet. Maar het ging! Als iedereen maar tegelijk naar links en tegelijk naar rechts loopt, komt het wel goed. Ik zweette me kapot. En dat de mensen voor me ook zweetten, rook ik toen we op vriendelijk doch dringend verzoek allemaal onze armen in de lucht staken.
Ik stond een beetje in dubio: vond ik het nou leuk of vond ik het een flop. En langzaam dwaalden mijn gedachten af, een jaar of 15 terug in de tijd. Toen was ik nog kleiner dan nu, maar met een stuk meer energie. Samen met mijn vriendinnetje van zelfde lengte en haarkleur was ik een diehard festivalbezoeker. Daar sliepen we niet maar zochten we tot een uur of drie 's nachts naar een tent waar nog wèl een band speelde. Als we die vervolgens gevonden hadden, observeerden we die niet van de zijlijn maar wurmden we ons door de mensenmassa naar voren totdat we de pit bereikt hadden. Daar sprongen we tussen de langharige mannen rond op onze kisten en lieten we ons liften om te crowdsurfen.
Ik ben veranderd, een soort vergane glorie. Ik verlang niet meer naar de pit of headbangen. Ik heb liever een beetje de ruimte. Maar de samengeperste mensenmassa en de muziek voerden me terug naar vroegere tijden en ik genoot. Niet alleen van vroeger maar ook van nu. Van Trinity. Van tijd met mijn zusje en mijn vader. Van het feest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten