Een half jaar thuis

Afgelopen zaterdag was het 1 maart. Dat betekende dat de belastingdienst al zijn voorwerk had gedaan en wij dus onze belastingaangifte konden doen. En dat vinden we (raar ja, heel raar) leuk om te doen. Samen, gezellig naast elkaar op de bank. Romantisch he?

Tijdens het doorspitten van bonnetjes, de complete rekening en maar liefst vijf jaaropgaven, zag ik het ineens staan: de storting van mijn laatste officiële salaris. En ik realiseerde me: 1 maart is niet alleen de dag van de belastingaangifte maar ook de dag dat ik een half jaar niet meer in loondienst ben. Een half jaar thuis dus: tijd voor de tweede evaluatie (de eerste lees je hier).

Er is al weer een hoop veranderd het afgelopen half jaar. Op 1 september scheen de zon nog, had ik nog maar een gastkindje, was peuterjongetje nog alle dagen thuis en was het schoolplein groot, onbekend en spannend. Inmiddels hebben we een lange lange herfst achter de rug (dus geen winter = dus geen sneeuw = dus heel fijn) en staat nu de lente voor de deur (= nog veel fijner).

Peuterjongetje gaat sinds de herfstvakantie twee ochtenden naar de peuterspeelzaal. Dat gunden we hem echt; hij moest het ineens zonder zijn zus en zonder het kinderdagverblijf doen, terwijl hij juist op een leeftijd kwam dat het voor hem nóg leuker werd om daar naar toe te gaan. Hij geniet echt op zijn 'school' en ik van de vrije ochtenden die het me oplevert. Al zoek ik nog steeds naar wat ik nou het beste kan doen in die tijd: zoveel mogelijk klussen in zo weinig mogelijk tijd of ultiem niks? In beide gevallen voelt het alsof ik mijn tijd niet op zijn best besteed heb.

Inmiddels komen er drie verschillende gastkindjes. In de komende maanden groei ik door naar vijf en dan is het ook wel genoeg. Want hoewel de extra financiële ruimte prettig is, levert het ook extra drukte op. Meer georganiseer, strakkere planning etc. En dat is prima, maar het is er wel.

Sowieso merk ik dat ik het weer een stuk drukker heb. De afgelopen weken was ik goed moe en goed chagrijnig. Aangezien de manlief erg druk is met zijn werk het afronden van zijn studie, komt er veel op mijn schouders neer. Ik merkte dat een soort van 'is dit het nou' gevoel me overviel. Nu was ik thuis, zou ik alle tijd, energie en aandacht moeten hebben en was ik nog moe en nog chagrijnig. Wellicht heeft het iets te maken met mijn eigen neiging om veel op me te nemen en mijn tijd vol te plannen. Daar kan vast iets anders. Of ik leer er mee leven, dat is ook een optie. Met als gevolg dat ik soms moe en chagrijnig ben. En misschien moet ik ook niet vergeten dat ik hard genoeg werk. Ookal ben ik thuis. En dat je daar soms moe en chagrijnig van wordt

Of ik mijn werk mis? Nee. Ja. Soms. Ik mis soms het werken met mijn oude doelgroep. Het meepraten in de sector. Het op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen.
En ik mis soms de waardering voor wat ik doe. Ik merk dat ik de neiging heb om aan het eind van de dag op te ratelen wat ik allemaal gedaan heb, zodat mijn man kan zeggen dat ik hard gewerkt heb. Erg he?

Maar ik heb geen spijt. Ik ben blij dat ik thuis ben. Dat ik in deze periode van ons leven thuis de boel kan managen. Dat mijn man straks een diploma heeft en we dan allebei niet overspannen zijn, zulke dingen. T'is echt niet de hemel op aarde maar wel het beste voor ons hier en nu. En dat is me heel wat waard!