Ze stuurde me niet meer dan een lijstje met dingen die ik mee moest nemen voor ons nachtje weg. En dat ze er zin in had. Niet echt iets om van te gaan huilen. Maar het zou de laatste keer zijn. En dat hakte er ineens nogal in.
Ze gaat verhuizen. Naar de omgekeerde wereld. Het land waar het dag is als wij slapen, waar de zon schijnt als hier sneeuw ligt. Het land van altijd zomer in plaats van altijd herfst. Van surfplanken en kangoeroes. Het land van haar dromen. En het is goed dat ze gaat, want dromen moet je leven.
Maar het is ook stom en verdrietig. Want de omgekeerde wereld is heel ver weg. Is geen jaarlijkse vriendinnenweekendjes meer, geen kopjes thee en glazen wijn. Maar het is ook niet: als jij een baby krijgt, ben ik er snel. Of kom ik uberhaupt. Het is: tot ik weet niet wanneer.
Zaterdagmiddag, kwart voor twee. Ze pikt me op en we gaan. We vieren dat we vrienden zijn. We fietsen de kastelenroute maar vinden geen kasteel. Het maakt niet uit. We drinken wijn in het gras en later wijn bij het vuur en we kletsen. Over vroeger, meer dan ons halve leven geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Over de vakanties die we vierden, de festivals die we intens beleefden. Over hoe we nu getrouwd zijn en over het leven met kinderen. Over haar dromen en weer terug naar vroeger. We lachen en we toosten op onze vriendschap. We spreken af dat we vriendinnen blijven, ook als ik niet kan komen en dat het goed zit tussen ons, ook als we elkaar niet de lange brieven schrijven die we nu hopen wel te gaan schrijven. En we huilen omdat het afscheid dichtbij is en de omgekeerde wereld zo verrotte ver weg.
En het is er en het mag er zijn. En zo is het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten