Zegenen

Ik sprak grote woorden over gerechtigheid. En over de veertig dagen tijd. Over hoe me dat aan het denken zet en over hoe ik in die tijd stil wil staan bij Gods offer en hoe hij recht komt doen.

Ik zal er niet om liegen; toen de veertig dagen tijd startte, was ik eigenlijk niet met een van die dingen bezig. En de week daarna ook niet. Ik zat voornamelijk met mijn hoofd in de dozen. Met wat er in moest en hoe en wanneer. En een paar dagen later met dat het er allemaal weer uit moest en waar ik het moest laten. Om daarna te concluderen dat verhuizen tijd- en energierovender is dan ik dacht en ik het nog niet direct toe voeg aan mijn lijst met lievelingshobbies. En zo gingen de eerste dagen van de veertig voorbij zoals ik het eigenlijk niet wil: onopgemerkt.

Omdat het nooit te laat is om te beginnen, pakte ik gisteren mijn kalender uit de kast (ik wist nog waar ik hem gelaten had, hoezee!) en las een weekje bij. En ik glimlachte. Ik glimlachte omdat ik met niks bezig was geweest met het thema van deze week, zegenen, maar het me wel in alles had overladen. Hoe ik gezegend was met mensen om me heen die voor ons wilden koken zodat ik dat tussen de dozen niet zelf hoefde te doen. Gezegend met belangstelling. Gezegend met oppas. Gezegend met sterke verhuizers en een fantastische uitpakhulp. Gezegend met soep en broodjes die we niet zelf hoefden te verzorgen. Gezegend met het huis dat we zo wonderlijk hebben gekregen en met hoe fijn ik me er nu al voel.

En ik dacht terug aan de avond dat ik door de miezerregen naar huis liep en glimlachte naar de hemel. Om God te danken voor alles wat hij gaf en geeft maar ook en vooral omdat ik daarin Zijn liefde zo duidelijk zie, proef, voel, ervaar.

Ik blader even terug en lees nog eens de inleiding op week 1. ‘We starten met de wetenschap dat we enorm gezegende mensen zijn. Niet alleen omdat we het materieel goed hebben, maar ook omdat het oog van de Heer op ons rust’. Na bovenstaand verhaal zou ik bijna denken dat ik me alleen gezegend voel als de dingen voorspoedig gaan. Ik durf te zeggen dat dat niet zo is maar deze week knalde Gods liefde er op die manier wel heel hard in. Waarvoor alle eer voor Hij die zegent!