Home alone

De middag strekt zich voor me uit. Lang en leeg. En alleen! Ik kan van alles doen, natuurlijk. Dat ik in de schoolvakanties alleen het hoognodige schoomaak is nog best wel zichtbaar bijvoorbeeld. En ik zou ook best de ramen weer eens kunnen wassen (Alweer! Serieus, hoe vaak moet dat? Ik geniet van mijn huis met tuin hoor maar het heeft ook zo zijn nadelen). De keuken kunnen poetsen. Vast aan het eten kunnen beginnen. Maar ik doe het niet.

Mijn medethuisblijfmoeder pukte wat verse munt uit haar tuin, gaf me toestemming om chocola te kopen (fijn als iemand tegen mn lijn en portemonnee in zegt dat dat best een keertje mag) en dat ik maar eens moest genieten van mijn welverdiende vrije tijd. Bij deze.

Want wat doet hij het goed, die kleine grote kleuter van me! Dat gillen bij het afscheid lijkt een eenmalig verhaal  want na vier goede dagen begin ik te geloven dat het wel goed komt met hem op school. Dat gelooft hij zelf trouwens ook. Hij vindt het leuk en weet me zelfs een redelijk helder verslag van de dag te geven. Heel veel blijer kan je me niet maken.

Nu is het dus voorbij; de spanning van het afscheid. Het gaat goed en dat is fijn. En nu zit ik thuis. Alleen. En dat is niet erg en zelfs best lekker maar ook een heel klein beetje vreemd. Lege nestsyndroom fase 1 noemde iemand het. Ik denk dat het klopt.

En daar is dan die extra tijd. Tijd waarin ik inderdaad meer of beter zou kunnen schoonmaken. Of waarin ik een boek zou kunnen lezen. Maar ik wil meer dan dat. Na bijna twee jaar bijna fulltime op kinderniveau gefunctioneerd te hebben wil ik meer. Wil ik iets waar IK blij van word. Wat me uitdaagt. Waar ik mijn hersens voor nodig heb. Wat dat is, dat weet ik nog niet. Dat ik buiten schooltijd nog steeds fulltime beschikbaar wil zijn voor mijn kinderen weet ik wel. En dat het borrelt, dat weet ik ook. Maar hoe en wat, dat moet nog komen. Dus als je nog wat leuks weet; let me know!