donderdag 27 augustus 2015

Welkom thuis

Vanavond is een vreemde avond. Het is donderdagavond en ik zit thuis op de bank. En dat is gek want de afgelopen twee jaar reed ik elke donderdagavond met een auto vol vieze was rond. Was van uitgeprocedeerde asielzoekers. ´Mensen zonder wasmachine´, zei ik tegen mijn dochter. Maar het is veel meer dan dat. Ze hebben niet alleen geen wasmachine maar ook geen zekerheid over of ze te eten hebben en waar ze mogen slapen. Eigenlijk hebben ze nergens zekerheid over. Niet eens over het feit of ze eigenlijk wel mogen bestaan. Illegaal worden ze genoemd. En illegaal mag niet.

Maar goed, dat rondrijden met wassen doe ik dus niet meer. We wonen niet heel dicht bij Amsterdam en diegenen die de was altijd daarvandaan meenamen zijn verhuisd. Dat het überhaupt niet heel logisch is dat het twee jaar lang van Amsterdam naar hier vervoerd werd, is weer een ander verhaal.

Ik zal niet net doen of ik het altijd leuk vond, die donderdagavondbesteding. En ik zit best chill vanavond. Maar ik mis het ook. Want het feit dat ik elke week 20 wassen in mijn handen had, maakte ook dat er 20 namen voorbij kwamen. En dat ik me verbonden voelde met de eigenaren van de tassen. En ik vind het beschamend om te merken hoe snel die betrokkenheid wegzakt. Hoe het gemis van een plastic tas maakt dat ik snel vergeet.

Ondertussen stromen de berichten over vluchtelingen binnen. Over de mensen in Amsterdam, die uit hun tijdelijk onderkomen gezet worden en niet weten waar ze nu heen moeten. Over duizenden vluchtelingen die een bizarre tocht over water maken in de hoop dan veilig te zijn en over de honderden die daarbij verdronken zijn. Of mensen die hun redding zoeken bij een vrachtwagenchauffeur. Een chauffeur die vervolgens met een bak vol in staat van ontbinding verkerende lichamen de grens over rijdt.

Nou ben ik geen politicus en heb ik ook geen verstand van ingewikkelde internationale vraagstukken. Maar ik ben wel een mens. En alles in mijn menszijn schreeuwt en huilt dat dit niet goed kan zijn. Dat zij niet meer of minder mens zijn dan ik en dat het zo verschrikkelijk oneerlijk is dat zij mee moeten maken wat ze mee maken.

Ik weet het ook niet mensen, ik weet het ook niet. Maar niet zo.

En ondertussen doe ik niks. Schrijf slechts een blog waarbij ik slecht uit mijn woorden kom. En luister liedjes waarvan ik hoop dat ze steeds meer waarheid worden. Niet alleen in de kerk.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten