Twee september
Het is dinsdag twee september. Een jaar geleden was twee september op een maandag. Ik weet het nog precies. Ik bracht mijn dochter voor de allereerste keer naar de basisschool en reed toen snel naar Zeist om een hele belangrijke handtekening te zetten (Gefeliciteerd lievies!). Twee september 2013. De dag dat mijn leven als thuisblijfmoeder begon.
Na een maand en na een half jaar heb ik geëvalueerd. Na een jaar is dan wel weer een goed moment he? En dan houd ik er mee op. Nu is het inmiddels wel gewoon.
Alhoewel, gewoon… Ik ben nog steeds heel heel blij dat ik deze keuze heb kunnen maken. Dat ik en wij niet hoeven stressen over wie en wat en wanneer en hoe en waarom met de kinderen. Dat ik niet meer ’s avonds laat thuis kom uit mijn werk en de volgende dag überbrak ben. Dat ik niet meer de helft van de weekenden mis. Dat er ruimte is om tijd met elkaar als gezin door te brengen. Dat er tijd is om met anderen door te brengen. Dat mijn man zich kan focussen op zijn werk en studie en zich verder om niet zoveel dingen druk hoeft te maken.
En daar gaat het om. Om al die dingen die het ons gebracht heeft. Want dat is waar we op hoopten. Rust en stabiliteit. En die is er nu. Al is die rust betrekkelijk. Want zonder vooropgezet plan werd ik ineens een drukbezette gastouder. Zo drukbezet dat een schoonmaakster ons huishouden doet. Je hoort mij niet klagen. En verder blijk ik er een ster in mijn vrije tijd vol te plannen met alles wat ik leuk en belangrijk vind. Dat hoort blijkbaar bij mij. En ook daarover hoor je me niet klagen want ik heb tenminste weer tijd en ruimte in mijn hoofd om vol te plannen.
Tot zover. Thuisblijfmoeder naar volle tevredenschap. Jaarcontract omgezet in een vaste aanstelling. Waar vind je dat nog he?
Oh ja, en we gingen ook nog op vakantie. Daarover later meer. Want er was genoeg te beleven. Ik ben er in elk geval weer. Best fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten